Dışarı çıktım, içim acıdı...

Merhaba ben Mördün..

Takip edenleriniz az çok fantastik hayatımı biliyor...

Öncelikle bu yazıyı okurken şu parçayı dinlerseniz hislerimi belki anlarsınız : http://voyzi.com/#PC0_vSIWcYU/r/!/

Bugün uzun zamandan sonra dışarı çıktım.. İlk başta çıkmayayım demiştim.. Ama sonra heyecan yaptım bir çıkayım bakalım dedim..

Aptal eski sevgiliyi görürüm umudu oldu içimde aptalca...

Giyindim tavşanımı da hazırladım ama onu evde bıraktım ve dışarı çıktım..

Bir yandan da teknolojik bir aygıt var adına ipod diyorlar, ona çeşitli müzikler yükledim ve gidiyorum..

İlk başta ara sokaklardan çıktım, havayı soludum iyi gibiydi keyfim.. Sanırım mutlu olup dönecektim eve...

Ama kalabalık arttıkça ve müziğin de etkisiyle kendimi kaybetmeye başladım..

Omuzlarım ağırlaştı ve yürüme hızım düştü.. Yavaşladım...

Tanımadığım yüzlerce insan geçip gidiyordu...

Ne kadar yalnızdım..

Çiftler görüyordum el ele kol kola...

Bir zamanlar ben de öyle gidiyordum..

İsmim olduğu zamanlarda...

Sonra "mördün" oldum işte..

Metro istasyonuna girdim kalabalıkla beraber..

Boş bir yer buldum ve oturdum...

Onlarca insan geçip gitti gözümün önünden ve şuan dinlediğiniz o müzik kulağımdaydı..

İnsanları seyrettim ne kadar yalnız olduğumu anladım..

Bir durum filmindeki kahraman gibi oturdum kaldım.. Tam 40 dakika durdum öyle..

Bir çok tren geldi geçti gitti..

Ben kalkamadım yerimden..

Öpüşenleri gördüm, elele olanları gördüm.. Bir ara gözlerim gerçekten doldu..

Ağlasam mı dedim kendime, ağlasam bir kişi de gelip "neyin var, iyi misin?" diye sorar mı ki dedim..

Kim soracak ki diye ağlamadım.. Dökemedim gözyaşlarımı sessizce..

İçim acıyor, binlerce gofret yesem geçmez bu acı...

O eski sevgili olsa nolurdu? Elini tutsam nolurdu?

Çok yalnızım..

Eve döndüm ve yine dağınık odamdayım..

Hayata niye tutunayım ki ? diye soruyorum kendime..



Dinlediğiniz müzik ile 40 dakika o şekilde durdum, insanlar geldi bindi ve gitti, insanlar indi çıktı ve gitti..

Ben öyle kalakaldım.. Ben 40 dakika öyle durdum, çok üzüldüm.. Siz hiç durabilir misiniz?

Müziği belki de çoktan kapattınız bile "bu ne? !" deyip.. Ama işte o benim hayatım..

İşte o metrodan görüntü...

Bomboşken çektim, yalnızlığımı simgelesin diye... İlk kare tren gelirken...

Bu karenin bendeki anlamı ise şu :

Binemedim, herkes bindi ve gidiyor ben yine dışarıda kaldım, yalnız kaldım.. Yakalayamıyorum..

Bekleyin...

Gelirim belki....