Hilal Ablaya mördünden sevgilerle...

Hani sen ellerimi tutuyordun ya Ankara'nın o kurak sıcağında..
Dudaklarım kuruyordu ya hani..
O sarı sıcak yaz akşamlarını hatırla sevgili..
Hatırla seni nasıl sevdiğimi..
Öyle çok seviyordum ki seni..
Düşünürken şehirler arası yolculuk yapıyordum...
Trenlerde vagon vagon dolaşıyordum zihnimde seninle..
Geçtiğimiz tüm tüneller kavgalarımız,
Tüm köprüler kavuşmalarımızı simgeliyor..

Niye be sevgili?
Niye sonra bıraktın o ellerimi..
Titriyorum artık , bir bardak suyu tutup içemiyorum..
Sonbahardan kışa üşüyerek giriyorum..
Sensizlikten ötürü..
Şimdi bu şehir bembeyaz..
Saçlarıma aklar düşmüş gibi..
Burada olmalıydın..
Burada olup benimle kar  topu oynamalıydın..
Senin için kardan adam yaparken çocukluğumdan kalma anılarımla..
Kalbini sen yapmalıydın...

Niye be sevgili?
Her akşam işten eve döndüğümde bomboş ev karşılıyor beni..
Hani bir tabak yemeğimiz...
Şimdi sensiz bir ekmek biraz tuz..
Biraz da içki...

Bu şehir sensiz..
Aynı şehirde sen yoksun ben varım biz yokuz..
Yokluğunda yok olamayacak kadar dirençsizim..
Sensizim..
Yarım cümlelerimi yalın haliyle bile kuramayacak kadar acizim..


Şimdi sen yoksun ya..
Ben sensiz bir hiçim..

Bu dizeler Hilal Ablaya aklından geçenleri dile getirebilmesi için Mördün tarafından yazılmıştır. Benim hüznüm bana yeter başkaları mutlu olsun yeter ki.. Hilal Abla iyi ki varsınnn.. Sen hep mutlu ol.. Umarım birşeyler bulabilmişsindir..

Mördünü seven herkese teşekkürler..

En çok da eski sevgiliye teşekkür ediyorum. Aslında sen hiç eskimedin ben de..